امروز صبح وقتی که وارد اتاق کارم شدم روی مانیتور ساغر -همکارم- یک چهره آشنا با یک لبخند زیبا که لباس ساده اما بی حجاب اش از همه چیز بیشتر خودنمایی می کرد رو دیدم. بله گلشیفته فراهانی بود که در نیویورک روی فرش قرمز ایستاده بود. لحظه ای از دیدن یک هموطن روی یک جایگاه بین المللی خوشحال شدم. اما لحظه بعد سوال های زیر همراه با چاشنی نگرانی در ذهنم نقش بستند. 

1- آیا میم مثل مادر سینمای ایران می تواند اشک را از چشمهای بینندگان سینمای هالیوود نیز جاری کند؟ 

2- آیا هالیوود به گلی کوچولوی ما مجال بالا رفتن از پله های خود را خواهد داد؟ 

3- آیا همه این توجه ها به گلشیفته آغاز یک راه به سوی قله است یا شروع یک پایان و به فراموشی سپردن؟